نامه سرگشاده خمینی به امیرعباس هویدا در سال ۱۳۴۶ خورشیدی.

از سالها پیش خمینی حسادتِ خودش و بقیه‌ی نعلین لیس‌ها را متذکر شده بود. او گفته بود: شماها در کاخ‌های مجللی که در هر چند سال تغییر مکان داده و با میلیون‌ها تومان خرج‌های گزاف که تصورش برای ملت ممکن نیست، نشسته‌اید و مخارج آن را از کیسه این ملت بدبخت اخاذی نموده‌اید و ناظر فقر و گرسنگی ملت، ورشکستگی بازار و بیکاری جوانان فارغ‌التحصیل هستید؛ ناظر وضع اختلال فلاحت و زراعت، اختلال وضع بازار و تسلط اسرائیل بر شئون اقتصادی کشور، بلکه به طوری که گزارش داده‌اند دخالت اسرائیل در فرهنگ می‌باشید؛ ناظر فقدان ضروریات اولیه زندگی در غالب دهات نزدیک به مرکز، چه رسد به دهکده‌های دور افتاده، از قبیل آب آشامیدنی سالم، حمام، وسایل بهداشت هستید؛ ناظر ترویج فساد اخلاق، سلب امانت و دیانت در اعماق دهکده‌ها هستید؛ ناظر تشکیل صندوق به اسم‌ تعاون و اخاذی و غارتگری مأمورین از دهقان گول‌خورده و پشیمان هستید؛ بالاخره ناظر حبس‌ها و ارعاب‌ها و تهدیدهای غیر قانونی هستید و در خوشی و عیاشی و بازی‌های خجلت‌آور غوطه خورده و به قبرستانی که نامش ایران است فاتحه می‌خوانید.

دقیقا همینی را که خمینی گفته بود ـــ برای سران امروزی جمهوری اسلامی روی داد. این بی‌ شرف‌های مادر گدا با پولِ ایرانیان به ثروت رسیده و  چاپیدند و کشتند.